نظم؛ اَج آکھاں وارث شاہ نوں : امرتاؔ پریتم

اَج آکھاں وارث شاہ نوں کِتوں قبراں وچوں بول
تے اج کتابِ عشق دا کوئی اگلا ورقا پھول
اک روئی سی دھی پنجاب دی تو لِکھ لِکھ مارے وين
اج لکھاں دھي آں روندياں تينوں وارث شاہ نوں کیہن
اٹھ دردمنداں دیا درديا اٹھ تک اپنا پنجاب
اج بيلے لاشاں وِچھياں تے لہو دی بھری چناب
کسے نے پنجاں پانیاں وچ دِتّی زہر رلا
تے اوہناں پانیاں دھرتی نوں دِتّا پانی لا
ایس زرخیز زمین دے لوں لوں پھٹیا زہر
گِٹھ گِٹھ چڑھیاں لالیاں، فٹ فٹ چڑھیا قہر
ویہو ولسی وا فیر ون ون وگی جا
اوہنے ہر اک بانس دی ونجلی دتی ناگ بنا
ناگاں کِیلے لوک منہ، بس فر ڈنگ ہی ڈنگ
پلو پلی پنجاب دے نیلے پے گئے انگ
گلیوں ٹٹے گیت فیر ترکلیوں ٹٹی تند
ترنجنوں ٹٹیاں سہیلیاں چرَخڑے کوکر بند
سنے سیج دی بیڑیاں لُڈن دِتیاں روڑ
سنے ڈالیاں پینگھ اج پپلاں دتی توڑ
جتھے وجدی سی پھوک پیار دی اوہ ونجھلی گئی گواچ
رانجھے دے سبھ ویر اج بھل گئے اُس دی جاچ
دھرتی تے لہو وسیا قبراں پئیاں چون
پریت دیاں شاہ زادیاں اج وچ مزاراں رون
اج سبھے کيدو بن گئے ، حُسن عشق دے چور
اج کتھوں ليائیے لبھ کے وارث شاہ اک ہور
اج آکھاں وراث شاہ نوں کِتوں قَوّراں وچوں بول
تے اج کتابِ عشق دا کوئی اگلا ورقا پھول